hatırlarken

Henüz lise öğrencisiyiz. Bir çarşamba günü okuldan kaçıp Adanaspor-Beşiktaş kupa maçına gidiyoruz. Bizde o zaman da inanç ve tutku sonsuz. Fakat takımın hali vahim. Yani takımın kazanma isteği ve gücü bizimkinin çok gerisinde kalıyor: )) Çok kötü oynuyoruz. Yanımızda bir amca bağırıyor, çağırıyor, takıma hiddetleniyor. En son dayanamıyor, “Ulan!” diyor “Allah hepinizin belasını versin!” şeklinde lanetini tamamlıyor.

Müdahale etmiştik. “Baba yapma, Allah belanızı kaldırsın de ki takım biraz düzelsin.” Amca bize şöyle bir bakmıştı. Yaklaşımımızı belli ki takdir etmişti: “Haklısınız yeğenler.” demişti mahcup bir gülümsemeyle.

O noktadan sonra biz maçı 5–0′dan 5–1′e getirmiştik. Ötesine zamanımız yetmemişti: ))